Balkenzager De Ladder Jacobs begon zijn arbeid in elk geval voor 8 september 1718, toen Jan de Boer een verzekering voor de molen afsloot. De windbrief werd pas op 25 juli 1719 verstrekt. Op zich was dat niet vreemd, want het kwam wel meer voor dat de overheid de noodzakelijke vergunning pas veel later afgaf dan dat de molen in bedrijf was gekomen. De Ladder Jacobs werd ongetwijfeld in rederij gedreven. Dit kwam in de houtzagerij niet zoveel voor. De windbrief stond echter op naam van Jan Jansz de Gooij en Jacob Adriaansz Slom, zodat er in elk geval drie verschillende personen bij De Ladder Jacobs betrokken waren.
De Boer zou tot 3 februari 1748 als eigenaar op de brandpolis blijven staan. In die periode zag hij de waarde van de molen van 1600 gulden – in 1726 – tot 800 gulden – in 1746 – teruglopen.
Nadat Jan de Boer zich had terug getrokken dook er opnieuw een Jan de Gooij, vermoedelijk een zoon van de windbriefhouder. Op 23 december 1753 verzekerde hij De Ladder Jacobs voor f. 900,-. Liefst 33 jaar later – in 1786 – verhoogde hij dat bedrag pas naar f. 1200,-. Een jaar later was De Gooij overleden. De verzekering werd toen door zijn weduwe beëindigd.
In de negentiende eeuw kwam er weer een opleving in de houthandel. Dat bleek ook uit de waarde van de molens. De Ladder Jacobs werd in 1845 door Jan Wijbrand voor 7000 gulden verzekerd. Dat bleef zo toen Gerrit Kamphuis in 1862 als eigenaar opdook.
Op 13 februari 1869 werd in de algemene vergadering van het Papiermakerscontract bekend gemaakt, dat de paltrok De Ladder Jacobs aan de oostzijde van de Watering recht achter stoomzagerij De Bruinvisch in Westzaandam was afgebroken, maar toch bleef er enige twijfel over. Deze was een maand later geheel weg genomen. Tijdens de bijeenkomst van de deelnemers op 13 maart vroeg eigenaar Gerrit Kamphuis of de verzekering van De Ladder Jacobs overgeschreven kon worden op paltrok De Blauwe Arend op de hoek van de Vaart en de Papenpadsloot, die hij had gekocht. Wegens opzegging van De Ladder Jacobs had hij recht op de restitutie van 3/4de deel van zijn betaalde premies. Een nieuwe inschrijving van De Blauwe Arend zou meer gaan kosten, zodat overschrijving voor hem voordeliger was. Maar Kamphuis kreeg zijn zin niet. De gecommitteerden van het contract – de directie – liet hem weten, dat dit volgens de reglementen niet kon .
De ‘transfer’ van Kamphuis was opmerkelijk, omdat De Ladder Jacobs een balkenzager was en De Blauwe Arend een wagenschotzager. Maar uit de administratie van het assurantiekantoor Willem van Orden in Zaandam blijkt, waarom De Ladder Jacobs uitgeschreven moest worden: de molen was verbouwd tot stoomzagerij. Op 17 december 1869 verzekerde M. Kamphuis de stoomzagerij De Ladder Jacobs via Van Orden voor f. 13.000,-. Bovendien werd voor f. 1000,- aan gereedschappen in de polis opgenomen. De verzekering van het bedrijf liep tot eind 1874. Van Orden noteerde in zijn administratie, dat het ging om een “stoomzagerij van hout gebouwd met een locomobile van 4 pk.”
De stoomzagerij werd overigens niet op het erf van de afgebroken paltrok aan de Papenpadsloot gebouwd, maar veel zuidelijker achter het Ventje en even ten westen van het station van Zaandam vlakbij de stoomzagerij De Tijdgeest. De nieuwe Ladder Jacobs hield stand tot woensdagmorgen 15 januari 1919, toen op deze koude mistige dag een felle brand een einde aan zijn bestaan maakte. Eigenaar was toen de firma Weduwe S. Kamphuijs & Zn. De stoker was in het ketelhuis bezig het vuur op te stoken, toen hij om zes uur ’s ochtends de brand ontdekte. Hij was alleen in het bedrijf en kon niets uitrichten. Zoals alle bedrijven in het Westzijderveld was De Ladder Jacobs moeilijk te bereiken, zodat de brandweer pas arriveerde toen ketelhuis en zagerij al in vuur en vlam stonden. Om acht uur – toen het personeel arriveerde – was de zaak geklaard, maar er stond geen muur meer overeind. Het bedrijf was net weer opgestart, nadat men als gevolg van de eerste wereldoorlog door gebrek aan werk anderhalf jaar had stilgestaan. De zagerij werd niet herbouwd .